Βιοενεργά υλικά σε παθολογικές βλάβες πολφού, νεογιλών και νεαρών μονίμων δοντιών

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα βιοενεργά υλικά αποτελούν μία πολλά υποσχόμενη ομάδα υλικών με κύριο χαρακτηριστικό την βιολογική τους συμπεριφορά ως προς τους ιστούς. Στην οδοντιατρική, η συχνότερη εφαρμογή τους και αυτή με την περισσότερη τεκμηρίωση είναι στην αντιμετώπιση πολφικών βλαβών. Στόχος αυτής της ομιλίας είναι η παρουσίαση: α) του μηχανισμού δράσης β) της τεκμηρίωσης της κλινικής χρήσης των βιοενεργών υλικών σε νεογιλά και νεαρά μόνιμα δόντια και γ) της πρακτικής εφαρμογή τους στην καθημερινή κλινική πράξη.
Bιοενεργότητα είναι η ιδιότητα ενός υλικού για να προάγει το σχηματισμό ένωσης που μοιάζει με απατίτη, όταν βυθίζεται σε προσομοιωμένο σωματικό υγρό, για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Παρά το γεγονός ότι η βιοενεργότητα αποτελεί σημαντικό μέρος των ιδιοτήτων του υλικού, οι κλινικές του επιδόσεις παραμένουν πρωταρχικές για τη χρήση του στην οδοντιατρική πράξη. Μέχρι σήμερα το κλασσικό ΜΤΑ αποτελεί το υλικό που έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο για θεραπείες διατήρησης της ζωτικότητας του πολφού (έμμεση και άμεση κάλυψη, πολφοτομή) αλλά και για ενδοδοντική θεραπεία σε δόντια με ατελή σχηματισμό ρίζας. Μεγάλος αριθμός άλλων υλικών ( BioAggregate, Biodentine, BioRoot RCS, calcium-enriched mixture cement, Endo-CPM, Endocem, EndoSequence, EndoBinder, EndoSeal MTA, iRoot, MicroMega MTA, MTA Bio, MTA Fillapex, MTA Plus, NeoMTA Plus, OrthoMTA, Quick-Set, RetroMTA, Tech Biosealer and TheraCal LC) αναφέρεται ότι έχουν ανάλογες ιδιότητες με το ΜΤΑ χωρίς τα μειονεκτήματα του. Οι μελέτες που υπάρχουν για την χρήση όλων αυτών των υλικών δείχνουν καλά αποτελέσματα, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι αρκετές από αυτές παρουσιάζουν και αρκετά μειονεκτήματα όσον αφορά στον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση τους. Η χρήση τους σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες έχει θεαματικά πολλές φορές αποτελέσματα, ωστόσο η επιλογή των υλικών και οι εφαρμοζόμενες τεχνικές θα πρέπει πάντα να ακολουθούν τα διεθνή πρωτόκολλα.